Ευχαριστώ

Η λειτουργία του blog αναστέλλεται για αόριστο χρόνο.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους με τίμησαν με τις επισκέψεις τους και τα σχόλιά τους. Ευχαριστώ και όσους διέθεσαν λίγο χρόνο για να διαβάσουν τις σκέψεις μου χωρίς ν' αφήσουν το ίχνος τους.
Εύχομαι σε όλους καλά ταξίδια
Σας χαιρετώ μ' ένα στίχο του Θανάση Παπακωνσταντίνου (ότι καλύτερο μας συνέβη τα 20 τελευταία χρόνια στο χώρο της μουσικής)

"ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει"

:-)

Ενας δεξιός, η Επανάσταση και τα Blogs (2o και τελευταίο)

…..ήρθε κι ο Νίκος, όχι ο μικρός μου γιος, αυτός ήρθε, μετα το Χρήστο, τον πρωτότοκο, πολύ αργότερα κι ακόμη δεν φάνηκε αν θα ‘ναι προοδευτικός ή σαν τον πατέρα του, ο άλλος ο Νίκος, ο Ρηγάς, στο τρίτο της φιλοσοφικής αυτός στο πρώτο της νομικής εγώ, και είχε πάει ο πατέρας μου ο δεξιός στο δικαστήριο, τον είχαν μαζέψει οι μπάτσοι σε μια πορεία, γένια και πολλά μαλλιά, δεν τα χάριζαν τότε, κι είναι καλό παιδί τους είπε και στη ΝΔ και φαίνεται κι οι Δικαστές ήταν δεξιοί και τον πίστεψαν, και τι δουλειά έχεις εσύ με τον Καστοριάδη ρώτησε, και εκείνο το γελάκι, κι ευτυχώς δεν είδε το ΑΝΤΙ , μ’ άρεσε ο Ζουράρις κι ο Καλλιόρης κι οι μάχες για τη γλώσσα με το Φόρη, κι εγώ τι να του πω από δεξιούς γονείς, κι ήρθαν και οι συνελεύσεις και κείνος ο συνδικαλιστής της ΔΑΠ, έτρωγε γιαούρτι μ’ ένα φασίστα είπε ο σύλλογος και τον διέγραψε, κι άλλοι κι ο Βαγγέλης μαζί τους, αυτός ντε που θα τον έχουμε πρωθυπουργό, αύριο μεθαύριο, στο Ρήγα τότε, να ρητορεύει μη ακουόμενος, ναι ναι ακόμη κι αυτός μη ακουόμενος, και ο άλλος ο τέως υπουργός ο Χάρης, Πρόεδρος της βουλής αποκαλούνταν στο συνέδριο της ΦΕΑΠΘ το ‘78, το ήξερε φαίνεται κι έκανε τη γενική του πρόβα, καλά τα πήγαινε, και κανείς δεν άκουγε κανένα, κι ήταν όλοι τους δημοκρατικοί, αρκεί να συμφωνούσες μ’ αυτό που έλεγαν, κι ήταν όλοι τους νέοι και ήταν φυσικό, τώρα δεν είναι όταν τους ακούω να λένε πώς τότε έτσι και τότε αλλιώς κι αλλιώτικα και μ΄ όλα αυτά μ’ αφήσαν με τη πίκρα που δεν μου ήτανε γραφτό να γίνω επαναστάτης κι έμεινα μόνο στην εντός μου, δεν χαίρομαι ντε και καλά μ’ αυτό, όπου οι επαναστάτες προχωρούσαν ακάθεκτοι σαρώνοντας την κάθε αντίσταση κι ήμουν ευάλωτος κι όταν οι Πράσινοι το κέρδισαν το ντερμπι, ανακουφίστηκα, όχι όπως προχθές που κέρδισαν οι ασπρόμαυροι, γιατί είμαι με τους κίτρινους, πίκρα μεγάλη, κι ας στενοχωρήθηκαν οι δεξιοί γεννήτορες, ανακουφίστηκα, δεν θα έφταιγα εγώ για τους φτωχούς, τους μπάτσους που έδερναν τα παιδιά, για τους φακέλους, για τους αγωνιστές, για τους παπάδες, τους γάμους τους θρησκευτικούς, τις προσευχές μες στα σχολεία, για τα θρησκευτικά, τα αρχαία ελληνικά, για τις φωτιές και κείνες τις κουκουνάρες που ζεμάτισαν τον Γεώργιο, όχι τον τωρινό, αυτός είναι Γιώργος και καμιά φορά Γιωργάκης, αλλά εκείνο τον παλιό, το βάζελο, που δεν ήθελε τα «ου» κι έγινε σκετσάκι και φυσικά μπήκε στο ράφι, άλλος ο αέρας ο πράσινος, άλλη εποχή, μου άρεσε ο Ανδρέας, γοητευτικός, ηδονιστής και εξουσιολάγνος ήταν ότι πρέπει για να απομυθοποιήσει τα πάντα και να ρίχνει λάδι στην επανάσταση εντός μου, όπως και οι άλλοι που τα μεγάλα λόγια της επανάστασης τα έκαναν μεγάλα ανεξόφλητα γραμμάτια και έσπευσαν να τα εξαργυρώσουν με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα και τα εξαργύρωσαν και κάπου εκεί ανάμεσα σε πάμπερς τούβλα και βρωμιά ήρθε κι ο Δρακουμελ, εκείνος ο ψηλός που θα πεθάνει αφού θάψει το θεό, όχι τον Καραμανλή, αυτόν τον θάψαμε όλοι μαζί σχεδόν με όλες τις τιμές, αλλά τον άλλο του ουρανού, και μετά ο άλλος Κώστας πάλι, τρισβάρβαρος με τα ελληνικά, Κωστάδες κι οι δυο, μια έτσι το νόμισμα και μια αλλιώς και για να μη χάσει την πλάκα του το πράγμα κι άλλος Κώστας στη σειρά, ο τρίτος, έστω και Κωστάκης, Κώστας κι αυτός και πάλι το νόμισμα στην άλλη του πλευρά και φτου κι απ’ την αρχή, η δεξιά κι αριστερά κι οι προοδευτικοί και οι επαναστατικές ασκήσεις κι όλοι να λένε τα ίδια, όπως και τότε, σαν να μη πέρασε μέρα, οι φοιτητές, οι καθηγητές, οι πολιτικοί, τι διάβολο μόνο για μένα έτρεχε ο χρόνος κι αντί 18 έφτασα να ’μαι 48 και μόνο η επανάσταση εντός μου επιμένει να μου θυμίζει ότι χρωστώ πολλά και στους δεξιούς γεννήτορες και στις τόσες επαναστάσεις γύρω μου, τους χρωστώ την επανάσταση εντός μου, που με βοήθησε να μάθω να ψάχνω την ουσία, πίσω από τις ταμπέλες και τα κουτάκια, που κάνουν τον κόσμο βρώσιμο και χαλαρό, σαν σαπουνόπερα, να γλιτώσω οριστικά απ’ τα παγίδα του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου, απ΄ την αυταρέσκεια του «ξέρω εγώ», βοήθησε να αποδεχτώ τις αντιφάσεις που με συγκροτούν, όπως και σας όπως και τον καθένα που γεννήθηκε ή θα γεννηθεί, βοήθησε να μάθω ν’ αγαπώ τα τραύματα που περιέχω και με πονούν και να γνωρίσω πως τα ‘χετε και σεις κι ο καθένας που γεννήθηκε ή θα γεννηθεί, και τώρα θα μου πείτε, εντάξει τη βόλεψες βρήκες την επανάσταση εντός σου και καθάρισες ας πάνε να κουρεύονται οι άλλοι που δέρνονται, που πολεμούν, που καταπίνουν δακρυγόνα και καπνούς, ίσως και να ‘χει αλήθεια η σκέψη σας αυτή, όμως κι η εντός μου είναι σκληρή γιατί όλοι αυτοί που την κινούν με λόγια ποιήματα και μουσικές με ζωγραφιές και μ’ ότι άλλο όπλο του ανήκει, είναι ανελέητα σκληροί κι υπάρχουν για να βαθαίνουν τις πληγές κι όχι για να τις θεραπεύουν κι κάπως έτσι έφθασαν τα μπλογκς κι είπα κι εγώ να η ευκαιρία σου να πάρεις μέρος σε μιαν επανάσταση μα γρήγορα κατάλαβα πως πράγματι δεν μου ήτανε γραφτό γι’ αυτό θα μείνω μ’ αυτή που είναι εντός μου και θα γράφω αυτό που με πονά, που με τρομάζει, που με κυνηγά κι αν τύχει ένας από σας που τα διαβάζει να βρει στα γραπτά την αφορμή για να σκεφτεί ότι τα πράγματα είναι έτσι αλλά κι αλλιώς τότε η δική μου επανάσταση θα ‘χει δικαιωθεί κι αν όχι δε πειράζει γιατί το έχω αποδεχτεί,
Γεννήθηκα και παραμένω δεξιός σε όλα, στο χέρι που γράφω, στο πόδι που κλωτσάω, στην ερώτηση του ράφτη, στο κόμμα που ψηφίζουν οι γεννήτορες.

Ενας δεξιός, η επανάσταση και τα blogs

(Οι σκέψεις που ακολουθούν ήρθαν στο μυαλό μου από μια συζήτηση που άνοιξε στο μπλογκ του Helix_nebulae, διάβασα σχετικά στh so_far, στην Vouts κι αλλού και κυρίως απ΄το σχολιο κάποιου στο πρώτο απ΄τα παραπάνω, όπου γινόταν αναφορά σ' ένα ΄δικτυακό τόπο "όπου εμείς οι προοδευτικοί" ή κάπως έτσι θα λέμε, γράφουμε κλπ. Βέβαια δεν είναι βέβαιο ότι αυτά που κατέβηκαν στο μυαλό μου έχουν κάποια έστω και χαλαρή σχέση με το θέμα, αλλά αυτά κατέβηκαν τι να κάνω τώρα.)

Γεννήθηκα δεξιός σε όλα, στο χέρι που γράφω, στο πόδι που κλωτσάω, στην ερώτηση του ράφτη, στο κόμμα που ψήφιζαν οι γεννήτορες. Η πρώτη επανάσταση για την οποία άκουσα ήταν η χούντα. Δεν είναι καλό πράγμα σκέφτηκα γιατί εμείς δεν ήμαστε μαζί τους. Το καταλάβαινα αυτό απ’ τα λίγα λόγια που άκουγα απ’ το πατέρα μου, καθώς τριγύριζα στο παντοπωλείο του, ψάχνοντας την ευκαιρία να αρπάξω καμιά αμυγδάλου ΙΟΝ, η πρώτη και μεγάλη μου αγάπη, ή κανένα τάλιρο απ’ το ταμείο για ν’ αγοράσω ΦΑΝΤΑΖΙΟ, ειδικά όταν είχε αφίσα του Βοσκόπουλου. Α, ναι διάβαζα φανατικά και την περίληψη μεγάλων αισθηματικών μυθιστορημάτων που δημοσίευε, συνήθως σε τέσσερις σελίδες, κι έτσι έμαθα ότι "Οι Δαιμονισμένοι" του Ρώσου με το γλωσσοδέτη όνομα, αυτού του Ντοστογιέφσκι, ήταν ερωτικό μυθιστόρημα κι έπαθα μεγάλη νίλα, όταν, μεγάλος πια, διαπίστωσα ότι το αγαπημένο μου περιοδικό με είχε εξαπατήσει ελαφρώς. Ας είναι, έβαλε τόσες φορές αφίσα του Βοσκόπουλου, τότε δεν είχε Γκερέκου αλλά είχε Λάσκαρη, άπαιχτος ο τύπος, μόνο απ΄ τον αφρό έτρωγε, που του συγχωρώ και μια δυο μικροαπάτες του στις περιλήψεις των μυθιστορημάτων. Το καταλάβαινα ότι δεν ήμαστε με την χούντα κι από μια έγχρωμη φωτογραφία που είχε ο πατέρας μου καρφωμένη στο παράθυρο του παντοπωλείου, από το μέσα μέρος μεν, αλλά ορατή από παντού. Ένας κύριος με μπλε πόλο μπλουζάκι και μια μπεζ ζακέτα να στέκεται σ’ ένα μπαλκόνι και να ατενίζει το δάσος της Βουλώνης. Μπράβο, σωστά το καταλάβατε! Ο Καραμανλής ήταν. Τον γνώρισα όταν τον είδα στην τηλεόραση τον Ιούλιο του ’74. Μετά στη ζωή μου, και όλων, μπήκε για τα καλά η επανάσταση. Των κομμουνιστών, των μη προνομιούχων, των καλλιτεχνών, των εργατών, των…των….των….άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, των ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ. Κι εγώ ήθελα να είμαι με την επανάσταση, με κάποια επανάσταση τέλος πάντων, τόσες και τόσες υπήρχαν. Αλλά δε γινόταν γιατί εμείς τώρα ήμαστε με την αντίδραση, τη συντήρηση, το κράτος της δεξιάς, τους υποστηρικτές της Χούντας και διάφορα άλλα. Το ήξεραν όλοι στο χωριό αυτό, πώς να πεις ότι είσαι με την επανάσταση, με κάποια επανάσταση. Και το χειρότερο; Πάει ο Τόλης πάει και το Φαντάζιο. Ηρθε ο Μίκης με αυτό το χώμα που ήταν δικό μας και δικό τους και με τους άλλους που μπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά και με τα παιδιά που τα ξεσήκωνε και βγαίνανε στους δρόμους κι εγώ, δεξιός μεν, αλλά δε μπορούσα να μείνω απ’ έξω κι ήμουν στο Παλαί, στην πρώτη μεταδικτατορική συναυλία που έδωσε στην πόλη και χειροκροτούσα έναν από τους τιμώμενους κομμουνιστές, συγχωριανός μου, συγγενής μου, είχε φάει πολύ ξύλο στη χούντα, μα πάρα πολύ ξύλο, κι ήταν σακατεμένος κυριολεκτικά, πέρασε απέναντι πια κι ίσως τα λέει τώρα με τους αντιπάλους και γελάνε, ίσως και να συνεχίζει τον αγώνα του, ποιος να ξέρει, αλλά ήταν και πικραμένος γιατί στα χρόνια της κατοχής, έλεγε η μάνα μου η δεξιά, δεν είχε προλάβει να ξεπαστρέψει τον πατέρα της και ξάδελφο του, τον συνονόματο παππού μου, κι έκλαιγε η μάνα μου που τον θυμόταν να φωνάζει ρίξτε μια χειροβομβίδα στο σπίτι, όπου ήταν αυτή και τα τρία αδέλφια της, και χειροκροτούσα εγώ τον αγωνιστή κι αναρωτιόταν η μάνα μου «μα καλά κουμμουνιστής έγινε το παιδί;» κι ο παππούς μας πέθανε λίγο αργότερα από άλλη αιτία που αγνοούσε τους κομμουνιστές και τους αντί και δεν μπορούσα να είμαι αντικομμουνιστής με βούλα, κι ήρθε ο Γιάννης με την Ιθαγένειά του (Τι υπέροχο έργο θεέ μου) και τους Μετανάστες του, είμαι το νο 8 (νούμερο οκτώ) άκουγα και μάθαινα ότι το νούμερο αυτό χρησιμοποιείται και για άλλους λόγους εκτός από τον αμυντικό μέσο στο ποδόσφαιρο, κι ο Μενέλαος μ’ όλους τους αγιοποιημένους αγωνιστές, που πάσχιζα να τους συμβιβάσω μ’ αυτούς που κυνηγούσαν, κατά τους δεξιούς γονείς πάντα, τον παππού μου κι είχαν καταστήσει σαφές στον 18χρονο δεξιό πατέρα μου στα χρόνια της κατοχής ή στην ΕΠΟΝ ή…. κι έτσι δεξιός μεν αυτός αλλά αντιστασιακός αφού η καθαρή του άρθρωση, την διατηρεί μέχρι σήμερα, τον έκανε αναγνώστη-εκφωνητή του επαναστατικού τύπου στις συγκεντρώσεις των αυθορμήτως προσερχομένων στις συγκεντρώσεις της ΕΠΟΝ κι από κοντά κι ο Ρίτσος με τις μάνες που καθάριζαν φρέσκα φασολάκια κι εγώ στην Τετάρτη του γυμνασίου, στα 1975, να του χρωστώ την μεγαλύτερη χαρά μου, ένα μπράβο του φιλόλογου, προοδευτικός αυτός, δεξιός εγώ, «το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι, το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους» απαντώ όταν ρωτάει πώς εκφράζεται στη σύγχρονη ποίηση η σχέση του αντάρτη με το ντουφέκι του, ο γέρο Δήμος πέθανε ο γέρο Δήμος πάει και κάτι γι καρυοφίλλια (και σιγά μην είναι σωστή η ορθογραφία της λέξης και σιγά μην ανοίξω και λεξικό για ένα ντουφέκι που έχει αποσυρθεί κοντά 200 χρόνια τώρα) ήταν το δημοτικό τραγούδι που μας δίδασκε, και μπράβο Σ……., είπε κι εγώ πετούσα από περηφάνια γιατί εκτός των άλλων είχα κατατροπώσει τους πατενταρισμένους προοδευτικούς της τάξης και μέσα στις τόσες επαναστάσεις ήρθε κι ο Μάνος, κολτσίδα αυτός δεν έφυγε ποτέ, ούτε και τώρα που γράφω, και οι θείες μουσικές του και η αγγελική φωνή της Φλέρυ να τραγουδάει το Μεγάλο Ερωτικό του και να υποκινεί μιαν άλλη επανάσταση εντός μου, μιαν επανάσταση που αν και δεξιός δεν μπόρεσα ποτέ να καταστείλω, γιατί οι δυνάμεις που την υποστήριζαν με ξεπερνούσαν, ήταν ο Ρίτσος της Σονάτας του Σεληνόφωτος, ο Ελύτης με τα μεγάλα μάτια που τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε μες στα σπλάχνα μου, ο Σεφέρης που επέμενε ότι βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες και εκείνη η λύπη του που άφησε να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα απ’ τα δάχτυλά του χωρίς να πιει ούτε μια στάλα που, αν καταλάβαινα τότε τι έλεγε ίσως σήμερα να μην ήμουν ένας δεξιός αλλά ένας επαναστάτης, έστω και αποσυρμένος, κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι….

(Συνεχίζεται....ελπίζω αλλά δεν υπόσχομαι και καλά μη βάλετε και τα κλάματα που δεν υπόσχομαι)