ΕΥΧΕΣ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΟΧΑΙΟ

Παραμονή πρωτοχρονιάς γύρω στις 11.00 χτυπάει το τηλέφωνο. Ακούω τη Χρυσούλα να απαντά ενώ δουλεύω στο πισι. Απ' τη φωνή της καταλαβαίνω πως κάτι δυσάρεστο συμβαίνει. Περιμένω. "Ο Κοσμάς ( ο αδελφός της- ο κουνιάδος μου) τράκαρε΄. Έσπασε το πόδι του. Πρέπει να πάμε". Δέκα λέξεις ήταν αρκετές για ναεξαφανισουν το ευφρόσηνο κλίμα των ημερών. Ντυνόμαστε σιωπηλοί και ξεκινάμε. "Στον Αγιο Παύλο" μου λεει στο δρόμο. Φτάνουμε μετά από λίγο. Ένας φίλος μας καθησυχάζει. "Εντάξει, μόνο το δεξί του πόδι έχει σπάσει. Θα χειρουργηθεί την Τετάρτη. Ο μαλάκας είχε πιει και στις έξι η ώρα το πρωί έπεσε πάνω σ' ένα λεοφωρείο, στην Εγνατία". Μπαίνουμε στο δωμάτιο. Μπαταρισμένο πόδι, κουρασμένο πρόσωπο που συσπάται πότε πότε απ' το πόνο. Το αλκόλ τον βοηθάει ακόμη να τον αντέχει. Βγαίνω στο διάδρομο. Ο φίλος είναι εκεί. "Κάποιος πρέπει να του μιλήσει να σταματήσει τις μαλακίες" μου λέει. "Δε χρειάζονται λόγια" του απαντώ. "Ο άνθρωπος αυτός θέλει αγάπη" λέω καθώς τον έχω ακόμη στα μάτια μου την εικόνα του λίγο πριν βγω απ' το δωμάτιο, να κρατάει το χέρι της μάνας του την ώρα που προσπαθεί να αντέξει το πόνο.
Αποσυνάγωγος ο Κοσμάς. Χωρισμένος εδώ και 18 μήνες βιώνει τον αποκλεισμό του ανθρώπου που έσφαλε, είτε γιατί φταίει πράγματι είτε γιατί αποδίδει στους άλλους πράγματα και σκέψεις που δεν έχουν. Οι γονείς, πικραμένοι, εκφράζουν την αποδοκιμασία τους με διάφορους τρόπους πιστεύοντας ότι έτσι θα τον συνετίσουν. Τα αδέλφια τον αγαπούν αλλά δεν ξέρουν πως να του το δείξουν. Οι φίλοι τον αντιμετωπίσουν συγκαταβατικά και όχι σπάνια εκφράζουν την αποδοκιμασία τους. Τα παιδιά του θυμωμένα του φορτώνουν την ταραχή τους, τα μόνο απόλυτα δικαιολογημένα, αφού τους είναι αδύνατο να καταλάβουν. Κι ο Κοσμάς πίνει, πίνει περισσότερο απ' όσο του αρκεί για να χαλαρώσει, πίνει πολύ γιατί το αλκοόλ δε διώχνει την κατάθλιψη, την επιτείνει. Έπινε και πριν. Τίποτα δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Καλό παιδί, φιλότιμο. Τον ξέρω από τα 15 του χρόνια. Οικογενειάρχης από πολύ νωρίς, χρεώθηκε την πατρικήεπιχείρηση. Εμπόριο. Λίγο ο χαβαλές του, λίγο το περίσσευμα του φιλότιμου, λίγο το ότι "εμπόριο είναι αυτό" έφεραν το τέλος της. Το βάρος της αποτυχίας εκεί γύρω στα 40 του τον γονάτισε. Την αποδοκιμασία που εισέπρατε ή που νόμιζε ότι του απηύθυναν την πρόβαλε στο σπίτι του. Αισθανόταν να του αντιγυρίζουν όλοι μια εικόνα άθλια. Δεν ήθελε πολύ για να κλείσουν οι δρόμοι της κατανόησης, της συννενόησης και της αγάπης. Και χώρισε. Αποσυνάγωγος και πίνει και είναι, ευτυχώς, μόνο με το ένα πόδι σπασμένο. Και πονάει γιατί ο μεγάλος του γιος εμφανίζεται τρεις μέρες μετά αφού χειρουργήθηκε και με κόπο και με δαγκωμένα τα χείλη από τον πόνο ανασηκώνεται προσπαθώντας να φτάσει το κεφάλι του αμήχανου παιδιού και να το χαϊδέψει. Πονάει. Πονάει πολύ. Και οι ευχές των ημερών έμειναν σαν κακομαθημένα παιδιά που μας βγάζουν κοροιδευτικά τη γλώσσα.
Περαστικά σου Κοσμά.