Δικαιοσύνη

Κάθομαι σε μια γωνιά και παρατηρώ την αίθουσα. Είμαι ένα επίπεδο πιο ψηλά κι έχω μια καθαρή εικόνα. Παλιά, αλλά με πολύ ψηλό ταβάνι και πέντε μεγάλα παράθυρα ολόγυρα, που την κάνουν αρκετά φωτεινή. Απ΄ έξω ο συνήθης θόρυβος των αυτοκινήτων, που δεν είναι καθόλου λίγα. Στο βάθος της, απέναντι από τα παράθυρα, έχει μια έδρα, περίπου δυο μέτρα ύψος σε σχήμα Πι με μικρά πόδια, επενδυμένη με καφέ σκούρα φτηνή φορμάϊκα. Φαίνονται οι πλάτες από, πέντε και δυο στα πλάγια, εφτά συνολικά πολυθρόνες,. Ακριβώς μπροστά κι ένα μέτρο μακριά, ένα αναλόγιο μ’ ένα ευαγγέλιο. Πιο πίσω, ένα μέτρο επίσης, ένα παγκάκι ξύλινο και αριστερά και δεξιά απ’ το παγκάκι, δυο μικρότερες έδρες, σα σχολικά θρανία της εποχής μου, πριν το ’75 δηλαδή, αλλά λίγο πιο μεγάλα, κι ακόμη πιο πίσω, σε διάταξη τεσσάρων στηλών, παγκάκια, τέσσερα ή πέντε σε κάθε στήλη. Όλα παλιά και φθαρμένα, άβολα και αντιαισθητικά. Είναι φανερό πώς είναι αίθουσα δικαστηρίου. Έρχομαι συχνά, καθένας και οι διαστροφές του, και παρακολουθώ. Δεν ξέρω τι ακριβώς με φέρνει εδώ. Δικαιοσύνη. Ένα σημαίνον με βαριά σημασία. Ίσως αρέσκομαι στα πομπώδη και στα μεγάλα. Ίσως γιατί θέλω να αισθάνομαι ότι εγώ δεν είμαι σαν αυτούς που δικάζονται, είμαι καλός. Ίσως γιατί εδώ η απόλαυση του πόνου των άλλων, είναι άμεση, χωρίς τη διαμεσολάβηση κάμερας ή φωτογραφικού φακού, ίσως γιατί μ’ αρέσει να βλέπω τη διάψευση των μύθων και των ουτοπιών που κρύβουν οι μεγάλες σημασίες πίσω απ’ τα ελκυστικά σημαίνοντα. Ίσως…Να τώρα πλησιάζει ένας πατέρας και ορκίζεται ότι θα πει την αλήθεια. Ο γιος του χάθηκε σ΄ ένα τροχαίο , στα 25 του. Συνοδηγός στο αυτοκίνητο του φίλου του, είναι ο κατηγορούμενος, βγήκε από το δρόμο έκανε τρεις τούμπες, ο οδηγός βγήκε με γρατζουνιές, ο φίλος του δε βγήκε ποτέ. Δεν ξέρω τίποτε για το τροχαίο λέει ο πατέρας, άκουσα μετά ότι βγήκε ένας σκύλος στο δρόμο, άλλοι μου είπαν ότι κοιμήθηκε κι η φωνή του ραγίζει προσπαθεί όμως και δεν θέλω την ποινική δίωξη του κατηγορούμενου αν και δεν ήρθε ούτε να με δει, τελειώνει, την ίδια στιγμή που μια νεαρή στο βάθος της αίθουσας, αδελφή ίσως, κλαίει. Ο κατηγορούμενος με το κεφάλι σκυμμένο ακούει τον πατέρα και μετά μια μάρτυρα που λέει άκουσα ένα θόρυβο και είδα το αυτοκίνητο να κάνει τούμπες μέσα στο δρόμο, όχι δεν είδα σκύλο ήμουν σοκαρισμένη κι έπειτα ο κατηγορούμενος με τη φωνή του τσακισμένη και καταπίνοντας με δυσκολία τους κόμπους στο λαιμό του πονάω που χάθηκε ο φίλος μου, που χάθηκε με το αυτοκίνητο που οδηγούσα εγώ, που δεν ήμουν εγώ στη θέση του, έχω τύψεις, έχω την ευθύνη, είδα το σκύλο στα 100 μέτρα στην άκρη του δρόμου ξαφνικά άρχισε να τον διασχίζει δεν φρέναρα φοβήθηκα τα αυτοκίνητα πίσω μου προσπάθησα να τον αποφύγω μου έφυγε το αυτοκίνητο, μα η μάρτυρας δεν είδε σκύλο επιμένει ο πρόεδρος θα τον είχε δει ήταν απέναντι, είμαι ψηλά και βλέπω καθαρά τον εισαγγελέα να κάνει μια αδιόρατη γκριμάτσα δυσφορίας ύστερα από λίγο αγορεύει αργά χωρίς χειρονομίες εκφράζει τη λύπη του για το θάνατο κατανοεί την συντριβή του κατηγορούμενου ναι μπορεί να υπήρξε ο σκύλος έστω κι αν δεν τον είδε η μάρτυρας λέει κανείς δε συγκρατεί στη μνήμη του ένα σκύλο σ΄ ένα πλάνο όπου ένα αυτοκίνητο κάνει τούμπες μέσα στο δρόμο ένοχος, προτείνει, το ίδιο λέει και το Δικαστήριο, ένα χρόνο φυλακή και το εκκλησίασμα διαλύεται. Δικαιοσύνη. Σας είπα τα βλέπω από ψηλά και σκέφτομαι την εικόνα. Ένα αυτοκίνητο με δυο νέους που ίσως κουβεντιάζουν, ο οδηγός βλέπει το σκύλο, δε κάνει καμιά σκέψη, ίσως κι ο συνοδηγός το ίδιο, μιλάνε για τις κοπέλες τους, για το βράδυ τους για τις δουλειές τους για οτιδήποτε μπορεί να μιλάνε δυο νέοι άνθρωποι, τη ίδια στιγμή που στο πλάι του δρόμου μια γυναίκα μαζεύει τα σκουπίδια , γαμώτο κωλόσκυλο λέει ή απλά σκέφτεται ο οδηγός κάνει ελιγμό το αυτοκίνητο αναποδογυρίζει η γυναίκα σηκώνει το κεφάλι της ο σκύλος περνάει απέναντι αδιάφορος για όλα αυτά τα ασθενοφόρα η αστυνομία ο τσακισμένος πατέρας ο συντριμμένος κατηγορούμενος η ενοχή η ποινή η ενοχή η ενοχή η ενοχή και με τα κεφάλια σκυμμένα φεύγουν όλοι με τα κεφάλι σκυμμένα για πάντα. Φεύγουν και οι δικαστές ο ρόλος του ολοκληρώθηκε δεν ξέρω τι σκέφτονται αν είναι ικανοποιημένοι λυπημένοι προβληματισμένοι δεν ξέρω δεν τους βλέπω δεν ακούω τι λένε μόλις κατεβαίνουν από τη σκηνή ίσως δεν έχει και σημασία ίσως και να έχει δεν ξέρω. Μένω λίγο ακόμη στη θέση μου, εκεί λίγο πιο ψηλά από το δάπεδο, ίσως δυο μέτρα ψηλότερα και σκέφτομαι και τώρα τι άλλαξε τι θα ήταν διαφορετικό αν δεν είχε παιχτεί η παράσταση της δικαιοσύνης τι ευθύνη να καταλογίσεις σ’ ένα σκύλο ίσως το μόνο που έμεινε ήταν η διάσωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσα στο βαθύτερο πόνο δεν επιθυμώ την ποινική δίωξη του κατηγορούμενου είπε ο πατέρας και στάθηκε πιο ψηλά από μένα που ήμουν στην αίθουσα πιο ψηλά από του δικαστές πιο ψηλά από την αίθουσα πιο ψηλά από τη Δικαιοσύνη. Δεν θέλω την ποινική δίωξη είπε ο πατέρας και γύρισε στη θέση να σκουπίσει τα δάκρυα του.
Έρχομαι συχνά σ’ αυτή την αίθουσα κι αν τύχει θα σας πω κι άλλη φορά για τη δικαιοσύνη και τους ανθρώπους, όπως τη βλέπω απ’ τη γωνιά που κάθομαι στην αίθουσα, λίγο πιο ψηλά από τους άλλους.