Δικάσιμος Τριμελούς

Δεν είναι ακόμη 09.00 και βρίσκομαι ήδη έξω από την αίθουσα του Δικαστηρίου. Σας το είπα κι άλλοτε, έρχομαι τακτικά εδώ. Σήμερα, χορτασμένος από την κρεοφαγία της ερωμένης του Βαρθολομαίου που μου χάρισε απλόχερα η TV, της συμπαράστασης των ανωνύμων υπέρ απατημένου συζύγου, του φερόμενου ως δολοφόνου, αλλά, να μη το ξεχάσω, και της αποπομπής του αγωνιστή Κουλούρη, από την μεγάλη αγκαλιά της δημοκρατικής παράταξης, δεν έχω μεγάλες αντοχές και διάλεξα ένα ταπεινό Τριμελές. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται καπνίζοντας έξω από την αίθουσα, κάποιοι κάθονται στις καρέκλες, άλλοι ακούν με προσοχή τις συμβουλές των δικηγόρων, κανείς δε γελάει, κανείς δε δείχνει ευχαριστημένος, εκτός από μένα ίσως, που είμαι εδώ για να χαζέψω. Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι και θα μπω στην αίθουσα. Θα πάρω εκείνη τη θέση που σας είπα, λίγο πιο ψηλά από τους άλλους, ώστε να βλέπω όλη την αίθουσα καθαρά, να βλέπω την απόγνωση, τον φόβο και, ανάλογα με την έκβαση, την ανακούφιση στα πρόσωπα των κατηγορουμένων, την ευχαρίστηση ή την αποδοκιμασία στα πρόσωπα των υπολοίπων. Και βέβαια να βλέπω τα πρόσωπα των Δικαστών. Μ’ αρέσουν τα πρόσωπα των δικαστών, αυτών των για λίγη ώρα μικρών θεών, αυτών που μπορούν να σε κάνουν σπουδαίο, όταν με το ανάλογο των περιστάσεων σοβαρό ύφος, σου αναγνωρίζουν γενναιότητα ή την ειλικρίνεια ή σε κατακεραυνώνουν γιατί ψεύδεσαι ή γιατί ήσουν απρόσεκτος ή γιατί είσαι επικίνδυνος ή γιατί είσαι απροσάρμοστος ή άξιος σωφρονισμού. Αυτοί ξέρουν, μπορούν να κρίνουν, να σε βάλουν στο καλούπι να δουν αν ταιριάζεις κι ανάλογα να σε αποδώσουν στην κοινωνία ή να σε περάσουν από το κρεβάτι του Προκρούστη, ώστε να απαλλαχτείς απ’ ότι περισσεύει ή να αναγκαστείς να αναζητήσεις ότι σου λείπει. Μ’ αρέσουν οι δικαστές, σοβαροί πάντα, καλοντυμένοι, περιποιημένοι, ακτινοβολούν σοφία, ορθότητα δικαιοσύνη. Μ’ αρέσουν και οι Εισαγγελείς, ταγμένοι να αγρυπνούν πάντα μη και ξεφύγει κανένας από το κρεβάτι του Προκρούστη. Τέλος πάντων, μ’ αρέσουν όλα αυτά αλλά κυρίως τα πρόσωπα των υπολοίπων, σφιγμένα, πονεμένα, καταπτοημένα καμιά φορά και τα ανακουφισμένα. Να μαι λοιπόν στη θέση μου. Η συνεδρίαση άρχισε. Όπως το είχα προβλέψει, τίποτα συνταρακτικό. Μικροτραυματισμοί σε τροχαία, εξυβρίσεις, ότι πρέπει δηλαδή για το επιδόρπιο που είχα ανάγκη. Οι Δικαστές έχουν εύκολη δουλειά. Ο Εισαγγελέας επίσης. Λέει λίγα αυτός, αποφασίζει γρήγορα το Δικαστήριο, αδειάζει σιγά σιγά η αίθουσα. Αρχίζω να βαριέμαι. Ετοιμάζομαι να φύγω την ώρα που ένας νεαρός απολογείται για χρήση κάνναβης. Κοντοστέκομαι. Γιατί έκανες χρήση; Τον ρωτάνε. Είναι τρομοκρατημένος, τραυλίζει, με δυσκολία ακούγεται η φωνή του. Μένω για τη συνέχεια. «Είχα προβλήματα, δεν ήμουν καλά» «Δηλαδή, τι προβλήματα;» είναι η ερώτηση. «Ε, να. Τα χάλασα με τη κοπελιά μου. Ζοριζόμουν. Κάπνισα για να χαλαρώσω». Ένοχος λέει ο Εισαγγελέας, το Δικαστήριο συμφωνεί, τρεις μήνες η ποινή, να προσέχεις δεν είναι λύση αυτή, ο παρηγορητικός λόγος του Δικαστή. Φεύγει με το κεφάλι κατεβασμένο, ενώ ο πατέρας του μάλλον, κάτι του λέει με ύφος έντονο. Ε! κάτι μου πρόσφερε αυτό. Μένω και για τη συνέχεια. Τώρα επικεντρώνω τη προσοχή μου στην έδρα. Σας είπα, κάθομαι σε μια θέση λίγο πιο ψηλά από τους άλλους και μπορώ να τους βλέπω όλους καθαρά. Ο εισαγγελέας δείχνει αφηρημένος. Κάτι γράφει σ’ ένα χαρτί. Μου κάνει εντύπωση γιατί δε μοιάζει να συμμετέχει πια. Δεν ρωτάει και περιορίζεται σε τυποποιημένες φράσεις. Είναι λίγες οι υποθέσεις που έμειναν, λύεται η συνεδρίαση λέει ο Πρόεδρος και η έδρα αδειάζει. Πλησιάζω. Στη θέση του Εισαγγελέα υπάρχει ένα μουτζουρωμένο χαρτί. Με δυσκολία διαβάζω τι γράφει. Στίχοι με ρίμες που λένε περίπου

Σφαχτάρια στα τσιγκέλια οι ψυχές
Στέκουν βουβές μπροστά στους Δικαστές
Σφιγμένα πρόσωπα αμήχανες φωνές
Στις ερωτήσεις απαντούν με συλλαβές

«Γιατί χασίς;» ρωτάει ο Δικαστής
«Η κοπελιά μου μ’ άφησε και πού να κρατηθείς;»
Φωνή που σβήνει και τα μάτια του θολά
Είναι από φόβο ή η εικόνα της ξυπνά;

Όμως η Τάξη πρέπει να γνωρίζει
Ότι ο φόβος το μυαλό του φυλακίζει
Γιατί αν η εικόνα της τον κυνηγά
Ούτε ποινή μήτε ο νόμος τη νικά.

Χαμογελώ. Το βάζω στη τσέπη μου και φεύγω.