Κάθε Δευτέρα, την ωρα που πέφτει η νύχτα, συνηθίζω να κάθομαι μόνος σ' ένα καφέ. Δεν πίνω γουλιά απ' τον καπουτσίνο. Μένω με τα μάτια μου καρφωμένα, κάπου ανάμεσα στους υπόλοιπους θαμώνες, ώσπου εμφανίζεται μπροστά μου ένα κάτασπρο ανθισμένο γιασεμί. Τότε χαμογελώ και αφήνομαι ηδονικά στη μυρωδιά του. Το ξέρω, με παίρνουν για τρελλό.
Για να μην τους διαψεύσω, φεύγοντας χαρίζω σε όλους από ένα μικρό ευωδιαστό κλαδάκι.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
Αθεράπευτα ρομαντικός.....
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!
Για μένα κλαδάκι έχει, ή μόνο για τους θαμωνες;
εμένα πάντως και μόνο με την περιγραφή μου μύρισε το γιασεμί...
:)
..είτε βραδιάζει είτε φέγγει
μένει λευκό το γιασεμί...
ενα μικρο ευωδιαστο κλαδακι γιασεμι..για ολους..πολυ ομορφο..και μια μπουτονιερα για το πετο..ακομη πιο ομορφο..
http://paraxenies.blogspot.com/2007/02/blog-post_22.html
οι λέξεις σου ....
και μερικές δικές μου "πρόταση, φούξια, μπαστούνι, ήχος κιθάρας, και ηλιθιότητα"
διάλεξε τι θα τις κάνεις κι άλλον ένα να σε ακολουθήσει... να δούμε τι θα βγει...
σε ευχαριστώ... η μυρωδιά του καφέ μεθάει μερικές φορές...
πάρε ένα κλαράκι από σμυρτιά από μένα
.. της μιας δραχμής τα γιασεμιά ( δεν έλεγε το τραγούδι )..
υποδηλώνει πολλά αυτό το κλαδάκι .. να είστε καλά.
Και λίγοι στίχοι της Αρλέτας:
Σου 'φέρνα στρείδια απ' το Ασπρονήσι
σου 'φτιαχνα τσάι γιασεμί
μα εσένα σ' είχαν συνηθίσει
σε φασολάδες και τουρλού.
Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου
στην καμαρά μου την παιδική
μήπως βρώ το λευκό πριγκιπά μου
που θα φιλάει όπως φιλάς εσύ.
Ένα πλατύ χαμόγελο για ολους σας.
Και θυμήσου, πως: βραδάζει - ξημερώνει, μένει λευκό το γιασεμί.
Χαίρεται.
"Οσα λουλούδια εχει η Ανοιξη και φύλλα απο τα δένδρα...τοσα φλουράκια ξόδεψα κόρη μου για σένα..να γίνω γής να με πατείς γιοφύρι να περάσεις..να γίνω και ασημόκουπα να σε κερνώ να πίνεις.."
Παλιό Ηπειρώτικο (Πωγωνήσιο)
Αααα.. γιασεμί. Σαν το μπαμπά μου που μας χαρίζει γαρδένιες.. :-)
Παίρνεις κάτι απο Εκείνη..
Post a Comment