Sunday, April 22, 2007

Ενας δεξιός, η Επανάσταση και τα Blogs (2o και τελευταίο)

…..ήρθε κι ο Νίκος, όχι ο μικρός μου γιος, αυτός ήρθε, μετα το Χρήστο, τον πρωτότοκο, πολύ αργότερα κι ακόμη δεν φάνηκε αν θα ‘ναι προοδευτικός ή σαν τον πατέρα του, ο άλλος ο Νίκος, ο Ρηγάς, στο τρίτο της φιλοσοφικής αυτός στο πρώτο της νομικής εγώ, και είχε πάει ο πατέρας μου ο δεξιός στο δικαστήριο, τον είχαν μαζέψει οι μπάτσοι σε μια πορεία, γένια και πολλά μαλλιά, δεν τα χάριζαν τότε, κι είναι καλό παιδί τους είπε και στη ΝΔ και φαίνεται κι οι Δικαστές ήταν δεξιοί και τον πίστεψαν, και τι δουλειά έχεις εσύ με τον Καστοριάδη ρώτησε, και εκείνο το γελάκι, κι ευτυχώς δεν είδε το ΑΝΤΙ , μ’ άρεσε ο Ζουράρις κι ο Καλλιόρης κι οι μάχες για τη γλώσσα με το Φόρη, κι εγώ τι να του πω από δεξιούς γονείς, κι ήρθαν και οι συνελεύσεις και κείνος ο συνδικαλιστής της ΔΑΠ, έτρωγε γιαούρτι μ’ ένα φασίστα είπε ο σύλλογος και τον διέγραψε, κι άλλοι κι ο Βαγγέλης μαζί τους, αυτός ντε που θα τον έχουμε πρωθυπουργό, αύριο μεθαύριο, στο Ρήγα τότε, να ρητορεύει μη ακουόμενος, ναι ναι ακόμη κι αυτός μη ακουόμενος, και ο άλλος ο τέως υπουργός ο Χάρης, Πρόεδρος της βουλής αποκαλούνταν στο συνέδριο της ΦΕΑΠΘ το ‘78, το ήξερε φαίνεται κι έκανε τη γενική του πρόβα, καλά τα πήγαινε, και κανείς δεν άκουγε κανένα, κι ήταν όλοι τους δημοκρατικοί, αρκεί να συμφωνούσες μ’ αυτό που έλεγαν, κι ήταν όλοι τους νέοι και ήταν φυσικό, τώρα δεν είναι όταν τους ακούω να λένε πώς τότε έτσι και τότε αλλιώς κι αλλιώτικα και μ΄ όλα αυτά μ’ αφήσαν με τη πίκρα που δεν μου ήτανε γραφτό να γίνω επαναστάτης κι έμεινα μόνο στην εντός μου, δεν χαίρομαι ντε και καλά μ’ αυτό, όπου οι επαναστάτες προχωρούσαν ακάθεκτοι σαρώνοντας την κάθε αντίσταση κι ήμουν ευάλωτος κι όταν οι Πράσινοι το κέρδισαν το ντερμπι, ανακουφίστηκα, όχι όπως προχθές που κέρδισαν οι ασπρόμαυροι, γιατί είμαι με τους κίτρινους, πίκρα μεγάλη, κι ας στενοχωρήθηκαν οι δεξιοί γεννήτορες, ανακουφίστηκα, δεν θα έφταιγα εγώ για τους φτωχούς, τους μπάτσους που έδερναν τα παιδιά, για τους φακέλους, για τους αγωνιστές, για τους παπάδες, τους γάμους τους θρησκευτικούς, τις προσευχές μες στα σχολεία, για τα θρησκευτικά, τα αρχαία ελληνικά, για τις φωτιές και κείνες τις κουκουνάρες που ζεμάτισαν τον Γεώργιο, όχι τον τωρινό, αυτός είναι Γιώργος και καμιά φορά Γιωργάκης, αλλά εκείνο τον παλιό, το βάζελο, που δεν ήθελε τα «ου» κι έγινε σκετσάκι και φυσικά μπήκε στο ράφι, άλλος ο αέρας ο πράσινος, άλλη εποχή, μου άρεσε ο Ανδρέας, γοητευτικός, ηδονιστής και εξουσιολάγνος ήταν ότι πρέπει για να απομυθοποιήσει τα πάντα και να ρίχνει λάδι στην επανάσταση εντός μου, όπως και οι άλλοι που τα μεγάλα λόγια της επανάστασης τα έκαναν μεγάλα ανεξόφλητα γραμμάτια και έσπευσαν να τα εξαργυρώσουν με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα και τα εξαργύρωσαν και κάπου εκεί ανάμεσα σε πάμπερς τούβλα και βρωμιά ήρθε κι ο Δρακουμελ, εκείνος ο ψηλός που θα πεθάνει αφού θάψει το θεό, όχι τον Καραμανλή, αυτόν τον θάψαμε όλοι μαζί σχεδόν με όλες τις τιμές, αλλά τον άλλο του ουρανού, και μετά ο άλλος Κώστας πάλι, τρισβάρβαρος με τα ελληνικά, Κωστάδες κι οι δυο, μια έτσι το νόμισμα και μια αλλιώς και για να μη χάσει την πλάκα του το πράγμα κι άλλος Κώστας στη σειρά, ο τρίτος, έστω και Κωστάκης, Κώστας κι αυτός και πάλι το νόμισμα στην άλλη του πλευρά και φτου κι απ’ την αρχή, η δεξιά κι αριστερά κι οι προοδευτικοί και οι επαναστατικές ασκήσεις κι όλοι να λένε τα ίδια, όπως και τότε, σαν να μη πέρασε μέρα, οι φοιτητές, οι καθηγητές, οι πολιτικοί, τι διάβολο μόνο για μένα έτρεχε ο χρόνος κι αντί 18 έφτασα να ’μαι 48 και μόνο η επανάσταση εντός μου επιμένει να μου θυμίζει ότι χρωστώ πολλά και στους δεξιούς γεννήτορες και στις τόσες επαναστάσεις γύρω μου, τους χρωστώ την επανάσταση εντός μου, που με βοήθησε να μάθω να ψάχνω την ουσία, πίσω από τις ταμπέλες και τα κουτάκια, που κάνουν τον κόσμο βρώσιμο και χαλαρό, σαν σαπουνόπερα, να γλιτώσω οριστικά απ’ τα παγίδα του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου, απ΄ την αυταρέσκεια του «ξέρω εγώ», βοήθησε να αποδεχτώ τις αντιφάσεις που με συγκροτούν, όπως και σας όπως και τον καθένα που γεννήθηκε ή θα γεννηθεί, βοήθησε να μάθω ν’ αγαπώ τα τραύματα που περιέχω και με πονούν και να γνωρίσω πως τα ‘χετε και σεις κι ο καθένας που γεννήθηκε ή θα γεννηθεί, και τώρα θα μου πείτε, εντάξει τη βόλεψες βρήκες την επανάσταση εντός σου και καθάρισες ας πάνε να κουρεύονται οι άλλοι που δέρνονται, που πολεμούν, που καταπίνουν δακρυγόνα και καπνούς, ίσως και να ‘χει αλήθεια η σκέψη σας αυτή, όμως κι η εντός μου είναι σκληρή γιατί όλοι αυτοί που την κινούν με λόγια ποιήματα και μουσικές με ζωγραφιές και μ’ ότι άλλο όπλο του ανήκει, είναι ανελέητα σκληροί κι υπάρχουν για να βαθαίνουν τις πληγές κι όχι για να τις θεραπεύουν κι κάπως έτσι έφθασαν τα μπλογκς κι είπα κι εγώ να η ευκαιρία σου να πάρεις μέρος σε μιαν επανάσταση μα γρήγορα κατάλαβα πως πράγματι δεν μου ήτανε γραφτό γι’ αυτό θα μείνω μ’ αυτή που είναι εντός μου και θα γράφω αυτό που με πονά, που με τρομάζει, που με κυνηγά κι αν τύχει ένας από σας που τα διαβάζει να βρει στα γραπτά την αφορμή για να σκεφτεί ότι τα πράγματα είναι έτσι αλλά κι αλλιώς τότε η δική μου επανάσταση θα ‘χει δικαιωθεί κι αν όχι δε πειράζει γιατί το έχω αποδεχτεί,
Γεννήθηκα και παραμένω δεξιός σε όλα, στο χέρι που γράφω, στο πόδι που κλωτσάω, στην ερώτηση του ράφτη, στο κόμμα που ψηφίζουν οι γεννήτορες.

12 comments:

Anonymous said...

Χωρίς ιδιαίτερο σχόλιο. Μια καλησπέρα με σεβασμό μόνο.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

΄Αφηνε το χέρι που γράφεις
να πληγώνει το χαρτί
κι΄αλήθειες που όλους μας πονούν,
να μοιραζόμαστε.
Καλή εβδομάδα!

So_Far said...

Περίμενα καιρό και έλεγα: πού θα πάει θα 'λυθεί'΄.. και δικαιώθηκα νομίζω. Όχι μόνο γι' αυτό το ποστ αλλά και για το σχόλιο στον Τάκη.

Το σεβασμό μου.. Τυχάρπαστε..

Υ.Γ. Το '78 στη Σαλονίκη βγήκαν τα μαχαίρια , Β' Πανελλαδική γαρ. Είπατε μεγάλες αλήθειες για εκείνη την εποχή και για πολλά που σημάδεψαν και εμένα αργότερα.. Καλή σας μέρα και πάλι το ΣΕΒΑΣΜΟ μου..

takis said...

Οταν εχεις τον σεβασμό (σε διπλούν μάλιστα!) απο την So Far..(και από την Vouts επίσης) δεν νομίζω οτι πρέπει να προσθέσω τίποτα.

Εγω σου είχα πεί δεν χρειάζεται να γράψεις συνέχεια...δεν με άκουσες...΄"λύθηκες" όπως καταγράφει εύστοχα η So Far...και τώρα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να "λυθούμε" και εμείς....

Λίγο μετά τα μεσάνυκτα, μετά μία φορτωμένη ψυχολογικά μέρα και ήρθες και εσύ με τη χωρίς ανάσα γραφή σου...τι νομίζεις ότι πέτυχες? να μας συγκινήσεις?
ε λοιπόν τα κατάφερες...

Αν ήταν όλοι, δεξιοί και αριστεροί σαν εσένα.. σκέφτομαι μόνο πως θα ήταν τα πράγματα


Υ.Γ Δεν ξέρω γιατί διαβάζοντας σε σκέφτηκα την ταινία του Αγγελόπουλου, Ταξίδι στα Κύθηρα...τον Παπαγιαννόπουλο και τον Κατράκη..δύο τραγικές φιγούρες σύμβολα δύο κόσμων...είχα δακρύσει και τότε
Υ.Γ.2. Μπορεί να επανέρθω αύριο με καθαρότερο κεφάλι να καταγγείλω τις ύπουλες προσπάθειες των δεξιών που στοχεύοντας στο συναίσθημα υπονομεύουν το αριστερό φρόνημα μας
...πήρατε και θάρρος απο τον Σαρκοζύ!..υπάρχει και 2ος γύρος, αναμένετε!...

Alkyoni said...

πέρασα να σου πω μόνο μια καλημέρα
:)

ο δείμος του πολίτη said...

Πέρασα για καλημέρα.

Αγγελική Στ. said...

Υπέροχο γράψιμο! Κι εγώ από δεξιούς γεννήτορες και παππούδες και θείους και οικογένεια. Όταν πήγα στην Αγγλία οι συμφοιτητές μου με χαρακτήρισαν αριστερή.. αυτά για τις ταμπέλες...

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Με διέψευσες! Και χαίρομαι αφάνταστα γι' αυτό! Μπορούσε νάχει αντάξια συνέχεια το πρώτο σου κείμενο - άλλο θέμα το ότι πού να φαντασθώ πως στο ίδιο περιβάλλον κινούμασταν τότε, μέσα-έξω στα ίδια Αμφιθέατρα...
"Πονούσε" τότε το να είσαι δεξιός - ήσουνα κάτι σαν δακτυλοδεικτούμενος, σαν αποσυνάγωγος και πλάσμα αλλούτερο... όπως μπορεί να πονάει σήμερα το να είσαι αριστερός : σαν πλάσμα αλλούτερο σε κοιτούν πολλοί και το ξέρω από τότε αυτό το βλέμμα, τόχα εισπράξει!
Μόνο που, το ξέρεις, τότε υπήρχαν ακόμα ιδέες πίσω από τις πολιτικές τοποθετήσεις, τα Κόμματα, τις Νεολαίες... Ναι, ακόμη κι η Δεξιά μπορούσε να έχει τότε ιδέες και φιλοσοφική θεώρηση της πραγματικότητας! Κι όταν υπάρχουν και συγκρούονται ιδέες, είναι ωραίο και θετικό ακόμη και το κονταροχτύπημά τους και λίγη σημασία έχει το αν είσαι δεξιός ή αριστερός ή κεντρώος. Γιατί συγκρούεσαι πάνω στην ίδια πλατφόρμα και τότε είναι που συναντιέσαι, αγγίζεσαι με τον άλλο! Όπως αγγίζουν τα κείμενά σου αυτά, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση του αναγνώστη...
Καλή σου μέρα! Ευτυχής που
(ξανα)συναντιόμαστε!!!

ο δείμος του πολίτη said...

Τώρα όμως που το διάβασα, μπορώ να συμφωνήσω σε όλο το κείμενο και στο σύνολο της προσέγγισής σου.

So_Far said...

Τυχάρπαστε απαντήστε στα σχόλιά μας..

tyharpastos said...

Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς

herinna/ said...

Κράτα την επανάσταση εντός σου και προχώρα. Καλό δρόμο επαναστάστη. Θα συναντηθούμε κάποτε όλοι μαζί που θα πάει...