Παρασκευή και παρ' ολίγο 13

Το ρολόι μου έδειχνε 11 όταν μπήκα στο γραφείο. Ολα ήταν στη θέση τους, δυστυχώς. βαριέμαι αφόρητα. Αποφεύγω ακόμη και να ρίξω το βλέμμα μου στα στοιβαγμένα χαρτιά. Κ. "τυχάρπαστε" μερικές υπογραφές και κάτι χαρτιά για συσχέτιση μου λεει μια υπάλληλος. Βάζω τη μισή μου υπογραφή (όταν ήμουν νέος μου άρεσε να τη βλέπω, ήταν το καλύτερο εικαστικό μου δημιούργημα, τώρα μου φαίνεται μεγάλη και την κόβω.) Βγαίνει κι ανάβω ένα τσιγάρο. Σε λίγο πρέπει να φυγω πάλι κι αυτό εξανεμίζει και την τελευταία πιθανότητα να δικαιολογήσω σήμερα τα χρήματα που μου δίνουν. Ανοίγω το πισι και ξεφυλλίζω μερικά μλογκς. Τυχερός. Κέρδισα μια βόλτα με το γερανό που φροντίζει να γεμίσει τσιμέντο το ανοιχτό χώρο που υπάρχει κάπου μπροστά μου. Ο καλός μας Δήμαρχος (της Σαλονίκης) που μας αξίζει, σκέφτηκε να κτίσει ένα μεγάλο σπίτι για να στεγάζεται με άνεση ο ίδιος, οι μελλοντικοί όμοιοι του, που σχεδόν νομοτελειακά θα μας αξίζουν επίσης, καθώς και η ταλαιπωρία των δημοτών. Ας είναι. Μας αξίζει και θα το απολαύσουμε. Κέρδισα, λοιπόν, μια βολτα. Μου την πρόσφερε η jojo. Δυστυχώς δε μπορώ τα ύψη, ή μάλλον και τα ύψη, έστω κι αν από κει θα έβλεπα καλύτερα την παραλία της Σαλονίκης. Συνεχίζω το ξεφύλλισμα. Η jojo έχει ένα σωρό φίλους. Το ξεφύλλισμα έχει μεγάλη ποικιλία. Πολιτικά, προσωπικά, ποιήματα, ποιητικά, φωτογραφίες, ενδιαφέροντα και αδιάφορα. Τι σπρώχνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να εκθέτουν κάτι απ' τον εαυτό τους άραγε; Τι σπρώχνει εμένα να σημειώνω τούτες τις γραμμές εδώ; Άραγε πόσοι απ' αυτούς θα συνέχιζαν να γράφουν, αν για πολύ καιρό κανείς δεν έγραφε δυο αράδες κάτω από το κείμενό τους, συνήθως αδιάφορες και άσχετες μ' αυτό; Περίεργο. Περίεργα ελκυστική και η οικειότητα που αποτυπώνεται στα σχόλια. Η jojo π.χ πρέπει να βρίσκεται σε μικρή ακτίνα από μένα. Ισως και να συναντιόμαστε τυχαία, ρίχνοντας ο ένας στο άλλο εκείνη τη γνωστή αδιάφορη ματιά των ανθρώπων που συναντιούνται συνεχώς στη πόλη, τη ματιά που βλέπει χωρίς νας βλέπει, ίσως και να έχουμε βριστεί γιατί πήραμε τη διπλανή λωρίδα μπροστά στο Βασιλικό χωρίς φλάς, ή σταματήσαμε στο περίπτερο για εφημερίδα κλείνοντας άλλη μια λωρίδα του δρόμου ή μόλις για ένα δεύτερο του λεπτού προλαβαμε μια άδεια θέση για παρκάρισμα, ή μόλις πριν λίγο να παραχωρήσαμε την προτεραιότητά μας, σ' ένα καφέ, σ' ένα ψιλικατζίδικο, σε μια τράπεζα. Κι όμως όλα αυτά δε σημαίνουν τίποτα. Δε σχετίζονται ούτε κι ως φευγαλέα σκέψη με το τα τέσσερα γραμματάκια που καθορίζουν ένα "συνομιλητή" στο δίκτυο, έναν άνθρωπο που μας αφήνει μια χαραμάδα να ρίξουμε μια ματιά στη σκέψη του, στο χώρο του, στη ζωή του. Ισως αυτό το γεγονός, αυτή η ηδονοβεπτική διάσταση του μπλογκ, το κάνει ενδιαφέρον. Βλέπεις τον άλλο γυμνό, με τον ίδιο τρόπο που παρατηρείς αυτό που συμβαίνει στο απέναντι παράθυρο. Και δεν έχει σημασία που στο μλογκ κάποιος εκτίθεται εν γνώσει του γεγονότος ότι κάποιοι θα τον δουν. Απ' τη στιγμή που το "κάποιοι" είναι απροσδιόριστοι, είναι άγνωστοι και ως άγνωστοι αποτελούν το ένα σκέλος της ηδονοβλεπτικής διαδικασίας, αυτής του παρατηρητή. Το ενδιαφέρον αυξάνει προφανώς γιατί ο καθένας μπορεί να ενσαρκώνει τους δυο πόλους ταυτόχρονα, παρατηρητής και παρατηρούμενος. Όπως και να ΄χει το πράγμα, έχει το γούστο του.