Μάθημα ανθρωπογνωσίας

Είμαι ένα μικρό παιδί που προσποιείται το μεγάλο για να σας ξεγελά έμαθα τη γλώσσα σας τον τρόπο που μιλάτε που τρώτε που γελάτε κι όταν χρειάζεται μαζί σας τραγουδώ κι ετσι κανείς ποτέ σας δε θα μάθει γιατί μόλις η νύχτα ανοίγει τα φτερά της ή και χωρίς αυτή κάθε φορά που κλείνω τα μάτια χάνεστε με μιας κανείς σας δεν υπάρχει κι η γλώσσα μου γίνεται ξανά ήχοι ανάκατοι χωρίς ειρμό με σύμφωνα πολλά που ο λαιμός σας δε μπορεί να τα προφέρει ή άλλες με φωνήεντα μακρά όπως αυτά που μες στην έκπληξη σας ή στο πόνο σας θυμάστε και προπαντός κανείς σας δε θα μάθει πως κάνω τα χέρια μου πινέλα κι αρχίζω μέσα στη νύχτα να τραβώ γραμμές κόκκινες κίτρινες μαβιές πράσινες γκρίζες και χρυσές ύστερα τις φυσώ και αποκτούν ζωή κινούνται μεγαλώνουν γίνονται θάλασσα βαθειά και στο βυθό της κολυμπώ ξέρετε πως όπως στα όνειρά σας μόνο που το ξεχνάτε το πρωί γιατί στο φως νομίζετε πως ήσαστε σπουδαίοι με δικηγόρους και γιατρούς με δικαστές χρηματιστές παπάδες και πολιτικούς ίππους πολλούς μηχανικούς σινιέ ρουχάκια μυς γυμνασμένους και σκληρούς στήθη και κώλους πλαστικούς και οι γραμμές μου γίνονται ουρανός κι εγώ κάνω τα χέρια μου φτερά και τραγουδώ μαζί με τα πουλιά και σας κοιτώ από ψηλά να μοιάζετε ασήμαντες κουκίδες τόσες πολλές που μουτζουρώνετε τη γη σαν τα σκουπίδια που πετάτε εδώ κι εκεί σαν τους καπνούς που αφήνετε παντού κι είστε πολλοί και τρέχετε σα φοβισμένοι ποντικοί χωρίς να ξέρετε για πού σαν κάτι να σας κυνηγά σπίτια να κτίζετε ψηλά σε θάλασσες και σε βουνά κάτι να ψάχνετε παντού και να ξεχνάτε το παιδί που μέσα σας κουρνιάζει και φτιάχνει μαγικούς βυθούς απέραντους καθάριους ουρανούς δίνει στα χρώματα ζωή και στη ζωή σας τη στιγμή που να χωράει το κάθε τι μα η νύχτα φέρνει την αυγή κι εγώ είμαι ένας από σας που πότε πότε υποκρίνομαι πως τάχα είμαι παιδί να ξεγελώ τη πίκρα μου που είμαι ένας από σας που είμαι ένας από μας.