Saturday, April 14, 2007

Ενας δεξιός, η επανάσταση και τα blogs

(Οι σκέψεις που ακολουθούν ήρθαν στο μυαλό μου από μια συζήτηση που άνοιξε στο μπλογκ του Helix_nebulae, διάβασα σχετικά στh so_far, στην Vouts κι αλλού και κυρίως απ΄το σχολιο κάποιου στο πρώτο απ΄τα παραπάνω, όπου γινόταν αναφορά σ' ένα ΄δικτυακό τόπο "όπου εμείς οι προοδευτικοί" ή κάπως έτσι θα λέμε, γράφουμε κλπ. Βέβαια δεν είναι βέβαιο ότι αυτά που κατέβηκαν στο μυαλό μου έχουν κάποια έστω και χαλαρή σχέση με το θέμα, αλλά αυτά κατέβηκαν τι να κάνω τώρα.)
Γεννήθηκα δεξιός σε όλα, στο χέρι που γράφω, στο πόδι που κλωτσάω, στην ερώτηση του ράφτη, στο κόμμα που ψήφιζαν οι γεννήτορες. Η πρώτη επανάσταση για την οποία άκουσα ήταν η χούντα. Δεν είναι καλό πράγμα σκέφτηκα γιατί εμείς δεν ήμαστε μαζί τους. Το καταλάβαινα αυτό απ’ τα λίγα λόγια που άκουγα απ’ το πατέρα μου, καθώς τριγύριζα στο παντοπωλείο του, ψάχνοντας την ευκαιρία να αρπάξω καμιά αμυγδάλου ΙΟΝ, η πρώτη και μεγάλη μου αγάπη, ή κανένα τάλιρο απ’ το ταμείο για ν’ αγοράσω ΦΑΝΤΑΖΙΟ, ειδικά όταν είχε αφίσα του Βοσκόπουλου. Α, ναι διάβαζα φανατικά και την περίληψη μεγάλων αισθηματικών μυθιστορημάτων που δημοσίευε, συνήθως σε τέσσερις σελίδες, κι έτσι έμαθα ότι "Οι Δαιμονισμένοι" του Ρώσου με το γλωσσοδέτη όνομα, αυτού του Ντοστογιέφσκι, ήταν ερωτικό μυθιστόρημα κι έπαθα μεγάλη νίλα, όταν, μεγάλος πια, διαπίστωσα ότι το αγαπημένο μου περιοδικό με είχε εξαπατήσει ελαφρώς. Ας είναι, έβαλε τόσες φορές αφίσα του Βοσκόπουλου, τότε δεν είχε Γκερέκου αλλά είχε Λάσκαρη, άπαιχτος ο τύπος, μόνο απ΄ τον αφρό έτρωγε, που του συγχωρώ και μια δυο μικροαπάτες του στις περιλήψεις των μυθιστορημάτων. Το καταλάβαινα ότι δεν ήμαστε με την χούντα κι από μια έγχρωμη φωτογραφία που είχε ο πατέρας μου καρφωμένη στο παράθυρο του παντοπωλείου, από το μέσα μέρος μεν, αλλά ορατή από παντού. Ένας κύριος με μπλε πόλο μπλουζάκι και μια μπεζ ζακέτα να στέκεται σ’ ένα μπαλκόνι και να ατενίζει το δάσος της Βουλώνης. Μπράβο, σωστά το καταλάβατε! Ο Καραμανλής ήταν. Τον γνώρισα όταν τον είδα στην τηλεόραση τον Ιούλιο του ’74. Μετά στη ζωή μου, και όλων, μπήκε για τα καλά η επανάσταση. Των κομμουνιστών, των μη προνομιούχων, των καλλιτεχνών, των εργατών, των…των….των….άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, των ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ. Κι εγώ ήθελα να είμαι με την επανάσταση, με κάποια επανάσταση τέλος πάντων, τόσες και τόσες υπήρχαν. Αλλά δε γινόταν γιατί εμείς τώρα ήμαστε με την αντίδραση, τη συντήρηση, το κράτος της δεξιάς, τους υποστηρικτές της Χούντας και διάφορα άλλα. Το ήξεραν όλοι στο χωριό αυτό, πώς να πεις ότι είσαι με την επανάσταση, με κάποια επανάσταση. Και το χειρότερο; Πάει ο Τόλης πάει και το Φαντάζιο. Ηρθε ο Μίκης με αυτό το χώμα που ήταν δικό μας και δικό τους και με τους άλλους που μπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά και με τα παιδιά που τα ξεσήκωνε και βγαίνανε στους δρόμους κι εγώ, δεξιός μεν, αλλά δε μπορούσα να μείνω απ’ έξω κι ήμουν στο Παλαί, στην πρώτη μεταδικτατορική συναυλία που έδωσε στην πόλη και χειροκροτούσα έναν από τους τιμώμενους κομμουνιστές, συγχωριανός μου, συγγενής μου, είχε φάει πολύ ξύλο στη χούντα, μα πάρα πολύ ξύλο, κι ήταν σακατεμένος κυριολεκτικά, πέρασε απέναντι πια κι ίσως τα λέει τώρα με τους αντιπάλους και γελάνε, ίσως και να συνεχίζει τον αγώνα του, ποιος να ξέρει, αλλά ήταν και πικραμένος γιατί στα χρόνια της κατοχής, έλεγε η μάνα μου η δεξιά, δεν είχε προλάβει να ξεπαστρέψει τον πατέρα της και ξάδελφο του, τον συνονόματο παππού μου, κι έκλαιγε η μάνα μου που τον θυμόταν να φωνάζει ρίξτε μια χειροβομβίδα στο σπίτι, όπου ήταν αυτή και τα τρία αδέλφια της, και χειροκροτούσα εγώ τον αγωνιστή κι αναρωτιόταν η μάνα μου «μα καλά κουμμουνιστής έγινε το παιδί;» κι ο παππούς μας πέθανε λίγο αργότερα από άλλη αιτία που αγνοούσε τους κομμουνιστές και τους αντί και δεν μπορούσα να είμαι αντικομμουνιστής με βούλα, κι ήρθε ο Γιάννης με την Ιθαγένειά του (Τι υπέροχο έργο θεέ μου) και τους Μετανάστες του, είμαι το νο 8 (νούμερο οκτώ) άκουγα και μάθαινα ότι το νούμερο αυτό χρησιμοποιείται και για άλλους λόγους εκτός από τον αμυντικό μέσο στο ποδόσφαιρο, κι ο Μενέλαος μ’ όλους τους αγιοποιημένους αγωνιστές, που πάσχιζα να τους συμβιβάσω μ’ αυτούς που κυνηγούσαν, κατά τους δεξιούς γονείς πάντα, τον παππού μου κι είχαν καταστήσει σαφές στον 18χρονο δεξιό πατέρα μου στα χρόνια της κατοχής ή στην ΕΠΟΝ ή…. κι έτσι δεξιός μεν αυτός αλλά αντιστασιακός αφού η καθαρή του άρθρωση, την διατηρεί μέχρι σήμερα, τον έκανε αναγνώστη-εκφωνητή του επαναστατικού τύπου στις συγκεντρώσεις των αυθορμήτως προσερχομένων στις συγκεντρώσεις της ΕΠΟΝ κι από κοντά κι ο Ρίτσος με τις μάνες που καθάριζαν φρέσκα φασολάκια κι εγώ στην Τετάρτη του γυμνασίου, στα 1975, να του χρωστώ την μεγαλύτερη χαρά μου, ένα μπράβο του φιλόλογου, προοδευτικός αυτός, δεξιός εγώ, «το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι, το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους» απαντώ όταν ρωτάει πώς εκφράζεται στη σύγχρονη ποίηση η σχέση του αντάρτη με το ντουφέκι του, ο γέρο Δήμος πέθανε ο γέρο Δήμος πάει και κάτι γι καρυοφίλλια (και σιγά μην είναι σωστή η ορθογραφία της λέξης και σιγά μην ανοίξω και λεξικό για ένα ντουφέκι που έχει αποσυρθεί κοντά 200 χρόνια τώρα) ήταν το δημοτικό τραγούδι που μας δίδασκε, και μπράβο Σ……., είπε κι εγώ πετούσα από περηφάνια γιατί εκτός των άλλων είχα κατατροπώσει τους πατενταρισμένους προοδευτικούς της τάξης και μέσα στις τόσες επαναστάσεις ήρθε κι ο Μάνος, κολτσίδα αυτός δεν έφυγε ποτέ, ούτε και τώρα που γράφω, και οι θείες μουσικές του και η αγγελική φωνή της Φλέρυ να τραγουδάει το Μεγάλο Ερωτικό του και να υποκινεί μιαν άλλη επανάσταση εντός μου, μιαν επανάσταση που αν και δεξιός δεν μπόρεσα ποτέ να καταστείλω, γιατί οι δυνάμεις που την υποστήριζαν με ξεπερνούσαν, ήταν ο Ρίτσος της Σονάτας του Σεληνόφωτος, ο Ελύτης με τα μεγάλα μάτια που τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε μες στα σπλάχνα μου, ο Σεφέρης που επέμενε ότι βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες και εκείνη η λύπη του που άφησε να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα απ’ τα δάχτυλά του χωρίς να πιει ούτε μια στάλα που, αν καταλάβαινα τότε τι έλεγε ίσως σήμερα να μην ήμουν ένας δεξιός αλλά ένας επαναστάτης, έστω και αποσυρμένος, κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι….
(Συνεχίζεται....ελπίζω αλλά δεν υπόσχομαι και καλά μη βάλετε και τα κλάματα που δεν υπόσχομαι)

21 comments:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Τώρα εγώ που με άγχωσες με τη .....μονοκοντυλιά σου, τί φταίω;
Ανάσα δεν πήρα η γυναίκα, γιατί όλα αυτά είναι και δικό μου μερίδιο ζωής.
Συνέχισε, φίλε μου, έχεις μεγάλο ταλέντο στ....ην πένα (δε μπερδεύτηκα ευτυχώς)
;-)
(Τί μου θύμισες με το ΦΑΝΤΑΖΙΟ...)
Καλό Σ/Κ

αμμος said...

Ρε Τυχάρπαστε, το σκεφτόμουν και για το ποστ της 27ης Μαρτίου, γεννήθηκα όταν εσύ ήσουν ήδη έφηβος, ενώ η τωρινή μου παρατεταμένη εφηβεία σε βρίσκει πια οικογενειάρχη, μας ενώνει μια κοινή καθοριστική πόλη, μας χωριζουν τόσα πολλά, και πώς γίνεται και τα κείμενα σου με αγγίζουν τόσο, ακόμα και αυτά που είναι εντελώς προσωπικά, όπως αυτό, όπως εκείνο της 27ης Μαρίου, πραγματικά απόρώ, αλλά μετά σκέφτομαι ότι και στη ζωή μου την πραγματική, τη γυμνή από ψηφία, πάλι με άνθρώπους πολύ διαφορετικούς από εμένα τακιμιάζω και τα λέω καλά, σιγά μην άλλαζε στα μπλογκ αυτό, και μετά χαίρομαι ακόμη περισσότερο, σκέφτομαι ότι μιλάνε ζωντανές φωνές πίσω από τις μάσκες, ακόμη κι αν δεν τις ρίξουμε ποτέ, θα έχουμε ακούσει τουλάχιστον τις φωνές, κάτι είναι κι αυτό, ίσως και κάτι μεγάλο.

Anonymous said...

Εγώ πάντως το έχω βρει το κόλπο: όπως άλλοι πριν βγουν φοράνε τα καλά τους ή βάζουν κολώνια, εγώ τα βράδια πριν βγω παίρνω πρώτα μια τζούρα Τυχάρπαστο! Κι ύστερα κυκλοφορώ με ολοκαίνουρια ερωτηματικά και θαυμαστικά, μια καλογυαλισμένη ενεργητική απελπισία, θυμό για το χρόνο που περνάει και τον χρόνο που δε λέει να περάσει, φαντάζιο- όπιο του νου και φανταζί υπότιτλους στα μάτια (οι βραδιές στα μπαρ θυμίζουν συχνά φωτορομάντζο). Μετά το τρίτο ποτό, ευτυχώς, δε θυμάμαι ποιο καρέ ήταν μετά από ποιο...

A.F.Marx said...

Συνεχίζεται....ελπίζω αλλά δεν υπόσχομαι
--------------------------------
Εννοείται ότι συνεχίζεται!
Και σύντομα...
Σβέλτα, ε;
Περιμένουμε
:)

Anonymous said...

Καλώς σε βρήκα!
Και τώρα που σε βρήκα, θα περιμένω κι εγώ τη συνέχεια. Αν και δεν έχω το θάρρος του συντρόφου Μαρξ να απαιτώ!

Anonymous said...

Με μια ανάσα, ε; Μου φάνηκε σαν ένα "Ουφ!" και σαν ένα "βρε πως αλλάζουν οι καιροί". Αναμένουμε λοιπόν:-)

So_Far said...

Μετά από θητεία και σε νεολαία της αριστεράς ( soft ήταν ο Ρήγας Φεραίος ) ένα έχω να σου πω: ο μόνος επαναστάτης αυτής της χώρας ήταν ο Μάνος και οι θείες μουσικές του. Και κοντά στην επανάστασή του ήταν και όσα έγραψα εγώ. Σ' ευχαριστώ και εγώ το απίστευτα ωραίο κείμενό σου ..

tyharpastos said...

@Προς όλους
Ψυχραιμία παιδιά γιατί μη ξεχνάτε πως και δεξιός και τυχάρπαστος δε θέλω και πολύ να αρχίσω τις συνεντεύξεις. :-)

tyharpastos said...

φυρδην μίγδην
Προφανώς θα είναι και δικό σου αφού τα ίδια χρόνια πορευόμαστε.
Οσο για το ΦΑΝΤΑΖΙΟ η πρώτη συλλογή που έκανα στη ζωή μου ήταν οι αφίσες του. Μάλλον δεν έκανα άλλη.
Σ' ευχαριστώ.
Καληνύχτα


Αμμος
Καλέ μου φίλε
Ο από το νηπιαγωγείο φίλος μου ήταν κομμουνιστής και παοκτής εγώ δεξιός και αρειανός (και οι δυο παραμένουμε σταθεροί ως προς το δεύτερο σκέλος. Και ως προς το πρώτο, αλλά αυτό σηκώνει συζήτηση :-)
Ισως το μυστικό κρύβεται στην παρατεταμένη εφηβεία. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι υπάρχει ένα κομμάτι της ψυχής μου που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί ότι δεν είμαστε παιδιά ή εστω έφηβοι. Σ' αυτόν τον κοινό τόπο συναντιόμαστε, όσοι συναντιόμαστε.
Ναι, θαρρώ πως το μπλογκ είναι ευκαιρία για τον πίσω από τη μάσκα.
Σ' ευχαριστώ που αισθάνεσαι φίλος.

σαμμάνε με κολακεύεις πραγματικά. Πρόσεξε όμως, γιατί αν μία μονο τζούρα Τυχάρπαστος σου προσφέρει όλα αυτά, σε μεγαλύτερη δόση μπορεί να φέρει τη καταστροφή:-)
Ναι δεν ξέρω αν φάνηκαν σ' αυτό που γράφω μα έχω μέσα μου "μια καλογυαλισμένη ενεργητική απελπισία, θυμό για το χρόνο που περνάει και τον χρόνο που δε λέει να περάσει"
Αληθινά σ' ευχαριστώ.

a.f.marx ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν σε είδα ανάμεσα στα σχόλια και πολύ περισσότερο για τη τιμή που μου έκανες στο μπλογκ σου. Μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που δημοσιεύεις, άμεσος, εύστοχος και ερεθιστικός.

Ε ναι, αφού το ξεκίνησα κάτι θα συμπληρώσω.
Καλώς όρισες
Σ' ευχαρστώ.

n.ago καλώς ήρθες κι ελπίζω ότι θα τα λέμε τακτικά.

vouts "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν" επιμένει ο καλός Σωκράτης, κι όχι μόνο αυτός.
Όπως διαπιστώνετε τίμησα την μέχρι ανησυχίας καλοσύνη σας, εφήρμοσα τη δωρεάν πληροφορία για την έντονη γραφή.
Καλό βράδυ

so_far Ήταν οι αγαπημενοι νεολαίοι του Μάνου. Βίωσα το χαμό του σα να ήταν δικός μου άνθρωπος και θλίβομαι γιατί σ' αυτή την απίστευτη πολιτεία σε λίγα χρόνια το όνομά του θα το βρίσκει κανείς μόνο σε εγκυκλοπάιδειες. Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Αγγελική Στ. said...

Υπέροχο κείμενο!!! Αν βάλω λίγο, τόσο δα τα κλάμματα, θα το συνεχίσεις;;;; ;-)

takis said...

"Δεξιός" εσύ, "Αριστερός" εγώ (έστω και αποσυρμένος, όπως λες)...

Εγω λέω να σταματήσω να σου μιλάω...
αν είμασταν παλιά στα καφενεία στην πλατεία του χωριού εσύ θα πήγαινες στο μπλέ φαντάζομαι...

Ρε τι πάθαμε, μας ξενέρωσες (στο φύλαγα αυτό απο το σχόλιο σου για τον Μίκη!)

Εντάξει, εγω παίρνω το πόστ σαν μνημόσυνο στις έννοιες Δεξιός, Αριστερός, Επανάσταση κλπ ..και να μην υπάρξει συνέχεια δεν με πειράζει (γράφε όμως εσύ !...)

Ασε που έχεις και τη So far να αποκηρύσει το επαναστατικό της παρελθόν τόσο εύκολα!...και ο μόνος επαναστάτης αυτής της χώρας ο Μάνος...
Ωστε όλοι εσεις είστε που έχετε υπονομεύσει τόσα χρόνια την αριστερά...με το βαμβάκι τη σφάζατε ....
(και μετά μου έλεγαν εμένα για ανώτερη αριστερή κουλτούρα..)

Υ.Γ.Για τον Μάνο είχα μια σχετική συζήτηση με κάτι νέους πρόσφατα...δεν ειναι τόσο απογοητευτική η κατάσταση..τον ακούνε λίγο...

Helix Nebulae said...

Αγαπητέ Τυχάρπαστε,

Πρώτα απ' όλα, σε ευχαριστώ για την αναφορά στη συζήτηση που διεξήχθη στο blog μου, καθώς και για τη συμμετοχή σου. Αν δεν κάνω λάθος, εγώ ήμουν που χρησιμοποίησα τον όρο "προοδευτικός" κάπου στο πρώτο μου post περί διαδικτυακής συλλογικότητας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, πολλοί επιμένουν ακόμα να ταυτίζουν αυτόν τον όρο με την Αριστερά, τους αγώνες της, τις εξορίες και τις προδοσίες της. Ίσως τότε η λέξη "προοδευτικός" να είναι η λάθος λέξη. Όπως επίσης είναι πιθανόν η λέξη "συντηρητικός" να μην συνεπάγεται αναγκαστικά κάποιον που ψηφίζει Δεξιό κόμμα ή πηγαίνει στην εκκλησία.

Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε καν κεντρώο ή αναρχικό. Τα βρίσκω φοβερά ξεπερασμένα όλα αυτά, εξίσου με το να μιλάει κανείς σήμερα για Βενιζελικούς και Μεταξικούς, Αθηναίους και Σπαρτιάτες... Πιστεύω ότι ζούμε ήδη σε μία εποχή που όχι μόνον έχει ανάγκη από καινούργιες ιδεολογίες, αλλά και από τη σταδιακή εξάλλειψη του μανιχαϊστικού διπολισμού και των καταστροφικών του συνεπειών. Διάβασε αν θέλεις το τελευταίο μου δημοσίευμα και θα καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ.

Αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν αναφερόμουνα σε "προοδευτικούς" δικτυογράφους λοιπόν, έχει να κάνει περισσότερο με ανοιχτό μυαλό, κοινή λογική, νηφαλιότητα και σοβαρή επιχειρηματολογία έναντι της στείρας και συχνά φασιστικής (ανεξαρτήτως παράταξης) συνθηματολογίας που συναντάει κανείς συνήθως στον πολιτικό διάλογο. Έχει να κάνει με σκεπτόμενους και ευαίσθητους ανθρώπους που δεν περιχαρακώνουν τα μίση και τα κόμπλεξ τους πίσω από σαθρά ιδεολογικά τείχη. Έχει να κάνει με ανθρώπους που κοιτάνε μπροστά και προτιμούν να χτίζουν παρά να γκρεμίζουν. Υπό αυτή την έννοια, θέλω να πιστεύω ότι είσαι κι εσύ προοδευτικός - ή όπως αλλιώς θέλεις να το ονομάσεις. Το ίδιο κι ο Μάνος.

Υ.Γ.1: Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου.
Υ.Γ.2: Το "Φαντάζιο" το πρόλαβα κι εγώ, αν και ανήκω περισσότερο στη γενιά του "Τραστ" και του "Μπλεκ" :)

Sardonian said...

aaaa Helix!! ,Μπλεκ κι εγώ!!!! Κατά τα άλλα ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Αναρχικά Δημοκρατικός όπως όλοι οι Έλληνες. Τυχάρπαστε, εξαιρετικά δοσμένες οι αλήθειες του ποστ. Τις κατατάσσω σε αυτές που πρέπει να ποστάρονται ανά 15ήμερο προς γνώση και συμμόρφωση.

tyharpastos said...

Τάκη δε θα ήμουν στο μλε καφενείο γιατί βαριόμουν αυτούς που συμφωνούσαν μαζί μου και συνήθως έκανα το συνήγορο του διαβόλου.
Ενα μνημόσυνο δεν είναι άσχημο. Με το σο φαρ θα συμφωνήσω. Ο Μάνος ήταν γνήσιοςεπαναστάτης για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος όμως. Φυσικά υπήρξαν κι άλλοι, αν και οι περισσότεροι δεν ανήκουν στις "επαναστατικές φίρμες".
Πράγματι τον ακούνε λίγο και τον ξέρουν λιγότερο. Δυστυχώς γι' αυτούς και για όλους.
Μη σκας. Θα δουλέψουμε τη λαγνεία σου αρκετές μέρες και θα ανεβούμε

helix nebulae ..κι εγώ διάβαζα μπλεκ με μανία και μικρό καμπόη (έτσι λεγόταν τότε, τώρα βεβαια που οι περισσότεροι μιλού καλύτερα αγγλικά απ τη μητρική του το΄διόρθωσαν οι σπουδαίοι).
Νομίζω ότι οι λέξεις δεν φταίνε. Φταίει η, εξηγήσιμη βέβαια, ανάγκη των ανθρώπων να περιβάλλονται από ένα κόσμο που εξηγείται εύκολα, που δεν τους αποσυντονίζει, δεν τους ξεβολεύει, που τους βοηθάει να κρατάνε την πραγματικότητα που τους περιβάλλει στα μέτρα του μυαλού τους και της τάξης με την οποία λειτουργεί. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο όμως οι λέξεις δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να μετατρέπουν τα ζητούμενα σε δεδομένα κι αυτό εμένα, όπως κι εσένα, απ' όσα διαβάζω στο μλογκ σου αλλά και στο σχόλιο σου, αλλά και όσους είδα να σχολιάζουν εδω, αλλά και πολλούς ακόμη, όχι αρκετούς όμως φοβάμαι, δεν μ' αρέσει.
Συμφωνώ με όσα λες στο σχόλιο. Ο διευρυμένος ορίζοντας στο μυαλό των ανθρώπων είναι το πρώτο ζητούμενο.
Σ' ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια για το ποστ.

sardonia καλώς ήλθες. Ομολογώ ότι με κολακεύει το σχόλιό σου και δυσκολεύομαι λίγο αν και δε με βλέπει κανείς
Σ' ευχαριστώ

tyharpastos said...

sordonian με συγχωρείς για το n που σου έφαγα. Στο επιστέφω αμέσως.:-)

tyharpastos said...

sunshine Αν πρόκειται να κλάψεις και να μου μουσκέψεις την οθόνη, θα το γράψω, το υπόσχομαι:-)

Τίποτα said...

Έτσι. Όσο μεγαλώνουμε, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Στερνή μου γνώση...
Εξαιρετικό κείμενο, Τυχάρπαστε.

takis said...

Εγώ πιά πιστεύω οτι οι αληθινοί επαναστάτες είναι κάποιοι ανώνυμοι που ζούν ανάμεσα μας, που διακρίνονται δύσκολα (γιατί δεν φωνάζουν) και είναι και λίγοι..αυτοί που κάνουν ανατροπές στον εαυτό τους αλλά και στον κοινωνικό τους περίγυρο...

υπάρχουν και κάποιοι επώνυμοι , σαν τον Μάνο, συμφωνώ, ή τον Σεφέρη, από άλλη σκοπιά...
(Βλέπεις τι αριστερά παραδείγματα φέρνω!..)

ο δείμος του πολίτη said...

αναμένω τη συνέχεια.

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Άναυδος εγώ! Εκπληκτικά εύστοχος, ευθύβολος - άμα δε και συγκινητικός εσύ!

Υ.Γ. : Μ' όλο το θάρρος, δεν είμαι βέβαιος ότι ένα τέτοιο αυθόρμητο κείμενο-ποταμός ρέων μπορεί να βρει αντάξια συνέχεια. Μου μοιάζει κείμενο απ' αυτά, που μονάχα μια φορά βγαίνουν από τα σωθικά! Ωστόσο, στην εύχομαι την καλή συνέχεια... εννοείται αυτό!
:-))

tyharpastos said...

Καλά, με αγχώσατε. Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι πρέπει να ανταποκριθώ σε κάτι που δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Εγραψα τη συνέχεια όπως περίπου την είχα σκεφτεί, και λέω περίπου γιατί από την μέρα εκείνη μεσολάβησε αρκετός χρόνος.

τίποτα
Σ' ευχαριστώ. Αν είχαμε πρώτα τη στερνή, πως θα βρισκαμε την πρώτη;;:-)

Τάκη

Συμφωνώ μαζί σου και να μην εκλειφθεί παρακαλώ ότι κατατασσω τον εαυτό μου μεταξύ αυτών.

δείμος του πολίτη
Καλως ήρθες συμπολίτη. Τιμή μου.

asteroid
Σ' ευχαριστώ και σένα. Δεν έχεις άδικο. Ηταν λάθος που το σταμάτησα γιατί στη βράση κολλάει το σίδερο. Δε πειράζει όμως. Ισως η συνέχεια να είναι πιο αδύνατη, αλλά πρέπει να ολοκληρώσω αυτά που σκέφτηκα :-)